De Top 3 van Marlow de Kleine

Marlow de Kleine (30 oktober 1981) studeerde grafische vormgeving in Groningen en journalistiek in Zwolle. Van het laatste heeft hij zijn beroep gemaakt.
Bij RTV Emmen maakt hij samen met Rien Kort wekelijks het muziekprogramma Kort & De Kleine en één keer in de maand presenteert hij met Rien het kunst- en cultuurprogramma Halte Bieb live vanuit het Leescafé van Bibliotheek Emmen.
Marlow is te volgen op Facebook en twitter (@marlowvinylshow).

Boeken

Ik houd van lezen. Of dat nou nieuws of achtergrond is; fictie of vakliteratuur. Of het nou gaat om boeken, tijdschriften of het web. Lezen beschouw ik als belangrijk. “Het scherpt en vormt de geest”, zoals mijn vader altijd zegt. En ik ben het daar mee eens. De kracht van het gedrukte woord is groter dan mensen soms denken.
Nou moet ik wel een kleine confessie doen: ik lees te weinig. Waar dat aan ligt? Waarschijnlijk aan menselijke luiheid. Maar eens in de zoveel tijd pak ik een boek op en dan realiseer ik hoe fijn het is om op de bank te zitten of op een mooi terras en de zinnen van een goede schrijver tot mij te nemen.

Ik lees graag thrillers (geen voorkeur voor een schrijver) en het liefst in het Engels. Als het mooi geschreven is, kan ik me helemaal onderdompelen in de wereld die de auteur beschrijft. Ik bedenk dan beelden, muziek, geluiden en decors bij de verschillende hoofdstukken- ik zie letterlijk hoe het verhaalt zich ontvouwt. Heerlijk. Het laatste boek dat ik gelezen heb, was ‘Boeddhisme voor dummies’. Ik ben bijzonder geïnteresseerd in deze stroming en hoop mij ooit in de toekomst boeddhist te mogen noemen. Het boek beschrijft het boeddhisme in heldere taal, zonder dat je je een ‘dummy’ voelt. Een aanrader voor mensen die er meer over willen weten.

Muziek

Van muziek krijg ik geen genoeg. Ik luister het overal en haast op elk moment van de dag. Dat is waarschijnlijk ook één van de redenen dat ik samen met mijn goede vriend Bas onze eigen drive-in show heb, genaamd de VinylShow. We draaien op feestjes (onlangs op het SIVO-festival), bruiloften en in cafés (bijvoorbeeld café Groothuis en jongerenvereniging Blanko). Onze muziekstijl is divers, maar komt haast altijd neer op soul, funk, een beetje disco en het swingende boogaloo. En alle muziek komt van vinyl. Maar even genoeg reclame voor de VinylShow.

Met de komst van Spotify is de muziekwereld nog toegankelijker geworden. Je favoriete artiesten zijn nu letterlijk een muisklik van je vandaan. In mijn vrije tijd luister ik naar filmmuziek. Goede filmmuziek doet je de rolprent herleven. In mijn jongere jaren ging mijn zakgeld dan ook standaard op aan zilveren schijfjes met muziek van onder anderen Schifrin, Zimmer en Elfman. De beelden die je, met de muziek op de achtergrond, er bij bedenkt zijn dan van jezelf en je kan je er heerlijk in onderdompelen. Pure filmmagie.
Er is, behalve soundtracks, zoveel goede muziek dat het haast onmogelijk is één tip te geven in deze weblog. Ik snap dan ook niet dat mijn voorgangers in ‘De Top 3 van...’ maar één hebben kunnen geven... Maar als ik dan toch een muziektip moet geven en even bij filmmuziek blijf, dan zou ik de soundtrack van ‘Mission: Impossible’ aanraden. Niet die van de serie (hoewel ook geniaal), maar die van de eerste film uit de spionagereeks (en in mijn bescheiden opinie de beste uit de voorlopig vier films). De muziek is geschreven door Danny Elfman, vaste collaborateur van regisseur Tim Burton (‘Batman’, ‘Alice in Wonderland’). De muziek van deze film is spannend, duister en je voelt de onderhuidse sferen. En met de juiste referenties naar het originele werk van meester Lalo Schifrin. De soundtrack van ‘Mission: Impossible’ is een ware klassieker uit 1996 en wellicht Elfmans beste werk.

Film

En dan komen we aan bij mijn andere grote liefde: films. Als ik zakgeld over hield na mijn bezoek aan de cd-winkel, bezocht ik steevast in het weekend de cinema. Ik liet me dan het liefst meeslepen door actiefilms met opzwepende muziek, maar die smaak is sinds een aantal jaren aan het verschuiven: naast actie, spektakel en spionageavonturen begin ik  filmhuiscelluloid steeds meer te waarderen. Zo keek ik laatst naar ‘Small Town Murder Songs’, een interessante film over angst en beheersing in de sfeer van de gebroeders Coen. Maar absoluut hoogtepunt uit de filmhuisreeks was toch wel de stomme film ‘The Artist’. Geheel in zwart-wit en inderdaad, met een hele mooie soundtrack ;-)
Maar toch zijn deze titels niet mijn filmtip… Nee, daarvoor moeten we een aantal jaren terug in de tijd; naar de master of suspence: Alfred Hitchcock. Zijn films hebben mij al op jonge leeftijd gegrepen. Zijn meesterwerken zoals ‘Vertigo’, ‘Rear Window’, ‘Strangers on a Train’ en ‘Birds’ doorstaan allemaal de tand des tijds. De reden daarvoor is simpel: het verhaal staat als een huis. Als ik dan toch één beste moet uitkiezen van Hitch, dan is het toch wel ‘Psycho’. De dynamiek van de film, de camerastandpunten, het acteerwerk en de muziek… Het komt allemaal samen in deze sfeervolle zwart-wit film. En hoewel het maken van zo’n film bijzonder ingewikkeld is, komt het succes van neer op één ding: de eenvoudigheid van de uitvoering. Oftewel, de doeltreffendheid waarmee je de ziel van de kijker raakt. En dat deed filmgenie Alfred Hitchcock bijna altijd.